ការយល់ដឹងពីរបៀបដែលយើងមើលឃើញវត្ថុ សមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការមើលឃើញវត្ថុគឺជាលទ្ធផលនៃពន្លឺធ្វើអន្តរកម្មជាមួយវត្ថុផ្សេងៗ ឆ្លុះបញ្ចាំងចូលទៅក្នុងភ្នែករបស់យើងតាមរយៈកញ្ចក់ភ្នែក និងចូលទៅក្នុងរីទីណាដែលស្ថិតនៅខាងក្រោយភ្នែក។ ដំណើរការនេះអនុញ្ញាតឱ្យយើងយល់ឃើញរូបភាពដែលខួរក្បាលបកប្រែជាវត្ថុដែលយើងឃើញ។   ភ្នែកមនុស្សអាចយល់ឃើញពន្លឺជាមួយនឹងកម្រិតដ៏ច្រើននៃអាំងតង់ស៊ីតេ ចាប់ពីពន្លឺនៃទៀននៅក្នុងភាពងងឹតទាំងស្រុង រហូតដល់ពន្លឺខ្លាំងនៃពន្លឺព្រះអាទិត្យពេលថ្ងៃត្រង់ ដែលភ្លឺជាងដប់ដង។ លើសពីនេះ ភ្នែករបស់យើងអាចសម្របខ្លួនក្នុងការបែងចែករូបរាង និងព័ត៌មានលម្អិតនៅក្នុងកម្រិតពន្លឺផ្សេងៗ សូម្បីតែនៅពេលនិយាយអំពីតួអក្សរតូចតាច និងស្មុគស្មាញក៏ដោយ។   ការសម្របខ្លួនដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់នេះត្រូវបានសម្រេចតាមរយៈការកែតម្រូវរបស់សិស្ស ភាពងងឹត ការបើករង្វង់នៅចំកណ្តាលភ្នែក។ សិស្សធ្វើនិយ័តកម្មបរិមាណនៃពន្លឺដែលចូលទៅក្នុងភ្នែក ពង្រីកនៅក្នុងលក្ខខណ្ឌពន្លឺស្រអាប់ និងចុះកិច្ចសន្យាក្នុងពន្លឺភ្លឺ។ តាមរយៈការធ្វើដូច្នេះ វាបង្កើនប្រសិទ្ធភាពបរិមាណពន្លឺដែលទៅដល់រីទីណា ដែលអនុញ្ញាតឱ្យយើងមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ និងងាយស្រួល។   ជារួម ភ្នែករបស់យើងដើរតួជាអ្នកទទួលពន្លឺប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ ចាប់យក និងដំណើរការពន្លឺ ដើម្បីផ្តល់ឱ្យយើងនូវការយល់ដឹងដ៏ទូលំទូលាយអំពីជុំវិញរបស់យើង។ ព័ត៌មានដែលទទួលបានដោយភ្នែករបស់យើងត្រូវបានបញ្ជូនទៅខួរក្បាលតាមរយៈសរសៃប្រសាទអុបទិក ដែលធ្វើការឌិកូដ និងបកស្រាយទិន្នន័យទៅជារូបភាពនៃវត្ថុដែលយើងឃើញ។   ការយល់ដឹងពីភាពស្មុគស្មាញនៃប្រព័ន្ធមើលឃើញរបស់ភ្នែកមនុស្សជួយយើងឱ្យដឹងគុណចំពោះសមត្ថភាពគួរឱ្យកត់សម្គាល់នៃសរីរាង្គវិញ្ញាណដ៏សំខាន់នេះ និងរបៀបដែលវាអនុញ្ញាតឱ្យយើងរុករក និងធ្វើអន្តរកម្មជាមួយពិភពលោកជុំវិញយើង។ មិនថានៅក្នុងទីងងឹតបំផុត ឬពន្លឺថ្ងៃដ៏ភ្លឺបំផុត ភ្នែករបស់យើងបន្តសម្របខ្លួនដើម្បីផ្តល់ឱ្យយើងនូវអំណោយនៃចក្ខុវិស័យ។